Երբ ակնթարթին ներսից ես նայում, մի ամբողջ կյանք է ստացվում

Փողոցում մրսող շունը մի երկու րոպեով գողացավ հանգստությունս։ Հետո ուշադրությունս գրավեց խանութի ցուցափեղկը։ Շանը մոռացա, իսկ շունը շարունակեց մրսել իր ծանր շնային կյանքում, որն ընդամենը մի պահ էր խաչվել իմ կյանքի հետ՝ ինչպես ոչ էնքան զուգահեռ գծերը։

Ես գիտեմ, որ էս պահին ինչ-որ տեղ մեկը կանգնած ա կամրջի վրա ու մի վայրկյանից ներքև ա նետվելու, մի ուրիշն իր կյանքի վերջին րոպեներն ա ապրում ցավի մեջ, երրորդին անմարդկային տանջանքների են ենթարկում բանտում։ Իսկ ես քայլում եմ տաք դեկտեմբերի անձյուն փողոցում ու մտածում մոտեցող Նոր տարվա մասին։

Մենք կյանք ենք կոչում էն բարակ թաղանթը, որն արտաքին տիեզերքը բաժանում ա մեր ներսի տիեզերքից։ Ու հարյուր քսան ձիաուժ համառությամբ՝ փորձում ենք էդ բարակ թաղանթի մեջ հաճույքների, ուրախությունների ու երջանկությունների մի ամբողջ համաստեղություն տեղավորել։ Իսկ դա ընդամենը մի ակնթարթ ա։ Պարզապես, երբ ակնթարթին ներսից ես նայում, մի ամբողջ կյանք ա ստացվում՝ իր մանկությամբ, պատանեկությամբ, հասունթյամբ, ծերությամբ։

Դա քո ակնթարթն ա՝ քո հավերժությունը, որն ուզում ես լիովին վայելել, ու մոտքովդ անգամ չի անցնում, որ վաղորդյան ցողը գիշերը լացած մարդկանց արցունքներն են։

Հենրիկ Պիպոյան

Մեկնաբանություններ